گزارش صعود به قله دومیر استان مرکزی روز چهارشنبه 16 آبان ۹۷جبهه غرب ( مزوش 3505 متر )پاییز
باشگاه کوهنوردان ایلام
باشگاه کوهنوردان سیوان
🔻مختصری از کوه دومیر :
در شرق شهر دلیجان کوهی سر به فلک کشیده با ابهت ، پرصلابت و سترگ به نام دومیر با ظاهری چشم نواز و محصور کننده که تجسم واقعی آن ، همان چیزی است که از واژه کوه به نظر می آید. ارتفاع بالغ بر 3505 متر که به واسطه این بلندای رفیعش بلند ترین کوه استان مرکزی یا بهتر بگوییم بام این استان و مایه غرور و افتخار مردمان این خطه از کشور است.
🔻خصوصیات طبیعی و جغرافیایی:
منطقه کوهستانی دومیر با جهت شمالی جنوبی از کوه های صخره ای ، دره های عمیق ، تپه ماهورها و ارتفاعات به هم پیوسته تشکیل یافته که دامنه تغییرات ارتفاعی آن بین 2500 تا 3500 متر متغیر میباشد. بر روی جناح گوناگون خط الرأس های کوه دومیر قلل مرتفع بسیاری وجود دارند که غالباً توسط صخره ها و دیواره های عظیم احاطه شده از آن جمله می توان به قلل انگوره و مارفیون که دارای ارتفاعی بیش از 3000 متر می باشند اشاره کرد.
قله دومیر دارای شکلی تقریبا هرمی شکل می باشد که از سمت شمال غرب به روستای مزوش و سینقان ، شمال شرق به مشهد اردهال و روستای نشلج ، از جنوب غرب به روستای قالهر و توت و از شرق به روستاهای مرق ، اسحاق آباد و نیاسر محدود شده است. برای دسترسی به بلندیهای دومیر می توان از منطقه ها و روستاهای مختلف بسته به هدف و روش صعود بهره جست اما بهترین و نزدیکترین و در عین حال ساده ترین مسیر دستیابی به قله ، روستای مزوش می باشد .
صعود به قله دومیر در زمستان به دلیل پذیرای حجم سنگینی از برف و جنس صخره ای آن با کمی دشواری همراه است و همراه داشتن لوازم حرفه ای کوهنوردی تا حدودی ضروری است.
🔻گزارش صعود چهارشنبه ۱۶ آبان ۹۷ :
مطابق برنامه و هماهنگی با تعداد۲۵ نفراز اعضاء شرکت کننده ، ساعت ۱۸ عصر روز سه شنبه ۱۵ آبان از مبداء با یک اتوبوس به طرف روستای مزوش از توابع شهرستان دلیجان رهسپار شدیم .
10 کیلومتر جاده را مستقیم ادامه داده و با دیدن تابلو توت - مزوش به سمت جاده فرعی راست پیچیده و روستای توت را پشت سر گذاشتیم و پس از گذر از باغات حاشیه جاده ، اول ورودی مزوش به جاده خاکی معدن وارد شدیم. با طی 6 کیلومتر جاده خاکی و گذر از آغل گوسفندان و تجهیزات معدن اول دره ( دره دومیره ) ساعت۷:۰۰ رسیدم
و ساعت ۸:۰۰ با کوله سبک و سرقدمی خانم احمد بیگی پیمایش از دره دومیره در ارتفاع 2613 متری را شروع کردیم.
بعد از چند درخت بید روی پاکوب سمت راست وارد شده و با گذر از چند آب بند
با زمان یک ساعت پیمایش ، استراحت کوتاهی کرده ، با وجود بارش برف و هوای سرد پائیزه که با احتیاط تا محل گوسفند سرا در ارتفاع 3030 متری را پیمایش کردیم.
و با جمعی از همنوردان شهرهای اسلام اباد و ساوه که با خوش و بشی کرده و تا اول یال شمالی قله در ارتفاع 3082 متر ، ادامه مسیر دادیم ضمن استراحت کوتاه و بستن گتر ، ساعت 10:20 یال منتهی به زیر گرده قله را پیمایش کردیم.
یک ساعت و ربع پیمایش مسیر یال بطول انجامید ساعت 11:35 در ارتفاع 3346 متر زیر گرده قله استراحت کوتاهی کرده و با پیمایش گرده ، ساعت 12:05 به چکاد دومیر رسیدیم. ( با GPS ما ارتفاع قله ۳۵۰۵ متر اندازه گیری شد. )
باوجود برف با ارتفاع بیش از ۱۰ سانتیمتر مسیر دره را با احتیاط زیاد پایین آمدیم ساعت 13:55 به محل گوسفند سرا رسیدیم و مشغول خوردن نهار شدیم پس از آن ساعت 14:30 از دره دومیره تا کنار ماشین را پیمایش کرده و ساعت 16 سوار بر اتوبوس شدیم و با روحیه ای شاد و خاطره ای خوش به سمت استان قم حرکت کرده
🔻نکات :
ارتفاع صعود از دره دومیره تا قله 870 متر
مسافت طی شده از دره دومیره تا قله 4460 متر
زمان مصرف شده تا قله:
با توجه به شرایط صعود و وجود برف در منطقه : ۴ ساعت ۱۲ دقیقه
در بعضی از نقاط مسیر دره دومیره آب به چشم می خورد.
قبل از دره کنار تجهیزات معدن دستشویی موجود است.
برای صعود از یال غربی قله از کنار تجهیزات معدن و قبل از دره دومیره می توان صعود کرد که این مسیر در کل 2 کیلومتر کمتر از مسیر دره است.
بهترین فصل صعود ، بهار و زمستان قله است.
قله شامل چهار جبهه صعود است
1 - جبهه شرق ( روستای مرق )
2 - جبهه شمال ( روستای نشلج )
3 - جبهه جنوب ( روستای قالهر )
4 - جبهه غرب ( روستای مزوش )
لازم به ذکر است قله مابین دو استان مرکزی و اصفهان قرار دارد.
📝 سامان رضایتی
غار چال‌نخجیر:
غاری واقع در شهر مابین نراق و دلیجان در استان مرکزی کشور ایران است. این غار در میان راه دلیجان به نراق و در منطقه‌ای به نام چال‌نخجیر، و در دامنه کوه تخت واقع شده‌است. غار در سال ۱۳۶۸ به دست چوپان‌های نراق کشف شد. قدمت غار حدود ۷۰ میلیون سال تخمین زده می‌شود و جزء غارهای آهکی و زنده دنیا محسوب می‌شود. غار چال‌نخجیر از جمله غارهای طبقاتی است و از سه طبقه تشکیل شده‌است. علت شکل‌گیری غار، حرکت گسل معکوسیبوده‌است که در منطقه کارستی واران وجود داشته و از نظر زمین‌شناسی دوره تشکیل آن باالیگوسن پایانی می‌رسد. حدود ۹۵٪ از دیواره‌های غار پوشیده از رسوبات آهکی و مابقی سنگی است. تاکنون ۱/۲۰۰ متر از غار برای بازدید عموم کف‌سازی، ایمن‌سازی و نورپردازی شده‌است. گفته شده‌است که در انتهای غار دریاچه‌ای هست که امکان قایقرانی در آن وجود دارد، اما به‌طور کلی شناسایی نشده‌است. منحصر به فرد بودن نهشته‌ها، دسترسی آسان به غار، خودترمیمی به دلیل زنده بودن و تهویه مناسب هوای درون غار از ویژگی‌های خاص غار میباشد. این غار در سال ۱۳۸۴ خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
